O książce: rok / Fadejew Aleksander Aleksandrowicz [24.12.1901, Kimry, obecnie obwód kaliniński, - 13.05.1956, Moskwa], rosyjski Radziecki pisarz, działacz publiczny Członek KPZR od 1918 r. Wychowywał się w rodzinie zawodowych rewolucjonistów. Od 1908 przebywał na Dalekim Wschodzie. Podczas studiów w Szkole Handlowej we Władywostoku (1912-18) zbliżył się do bolszewików. Uczestnik wojny domowej 1918-20 i stłumienia powstania w Kronsztadzie; został dwukrotnie ranny. Studiował w Moskiewskiej Akademii Górniczej (1921-24). W latach 1924-26 w pracy partyjnej w Krasnodarze i Rostowie nad Donem. Ukazuje się od 1923 r. (opowiadanie „Pod prąd”; inny tytuł: „Narodziny pułku Amgun”). W 1924 opublikował opowiadanie „Rozlew”. F. zasłynął powieścią „Zagłada” (1927, film pod tym samym tytułem, 1931) opowiadającą o walkach partyzanckich na Dalekim Wschodzie. Przeciwstawiając się abstrakcyjnemu, książkowemu romantyzmowi i naturalizmowi, F. przedstawia prawdziwe życie, skupiając się przede wszystkim na historii duchowego rozwoju człowieka i kształtowaniu się charakterów. „...W wojnie domowej” – pisał F. o idei swojej książki – „dokonuje się selekcji materiału ludzkiego, wszystko, co wrogie, zostaje zmiecione przez rewolucję, wszystko, co nie nadaje się do prawdziwej walki rewolucyjnej, przypadkowo spada do obozu rewolucji zostaje wyeliminowane, a wszystko, co wyrosło z prawdziwych korzeni rewolucji, od milionów ludzi, jest hartowane, rośnie, rozwija się w tej walce. Dokonuje się ogromna przemiana ludzi” (Dzieła zebrane, t. 4, 1960, s. 103). W obrazie Levinsona F. podkreśla wysokość świadomości komunistycznej i siłę duchowego wpływu bolszewika na otaczających go ludzi. Krytyka lat 20 Widziałem w „Zagładzie” nowatorską próbę „od środka” ukazania człowieka rewolucji, subtelnej i trafnej analizy jego psychologii. Powieść „Ostatni z Udege” (części 1–4, 1929–40, niedokończona) jest także poświęcona wojnie domowej, podczas której autor starał się dać szeroką panoramę życia społeczeństwa na przestrzeni dziesięcioleci, ujawnić bogactwo intelektualne i emocjonalne komunistów – członków kolektywu partyjnego. Na przestrzeni lat W czasie Wielkiej Wojny Ojczyźnianej 1941–1945 F. pisze szereg esejów i artykułów na temat bohaterskiej walki ludu oraz tworzy książkę „Leningrad”. w dniach oblężenia” (1944). Heroiczne, romantyczne nuty, coraz bardziej wzmacniane w twórczości F., wybrzmiewają ze szczególną siłą w powieści „Młoda gwardia” (1945; wyd. 2 1951; Nagroda Państwowa ZSRR, 1946; film pod tym samym tytułem, 1948), nakręconej z powodów patriotycznych Krasnodońska podziemna organizacja Komsomołu „Młoda Gwardia”. Powieść gloryfikuje walkę narodu radzieckiego z nazistowskimi najeźdźcami. Jasny ideał socjalistyczny ucieleśniał wizerunki Olega Koshevoya, Siergieja Tyulenina, Ljubowa Szewcowej, Ulyany Gromowej, Iwana Zemnuchowa i innych Młodych Gwardzistów. Pisarz maluje swoich bohaterów w romantycznym świetle; Książka łączy w sobie patos i liryzm, szkice psychologiczne i autorskie dygresje. W II wydaniu, biorąc pod uwagę krytykę, pisarz umieścił sceny ukazujące powiązania członków Komsomołu z wyższymi rangą komunistami podziemia, których obrazy pogłębił i uwydatnił. Rozwijanie najlepszych rosyjskich tradycji. literatury (L.N. Tołstoj, A.M. Gorki), F. stworzył dzieła, które stały się klasycznymi przykładami literatury socrealizmu. Ostatni pomysł twórczy F., powieść „Hutnictwo żelaza”, pozostał niedokończony poza czasami nowożytnymi. Literackie przemówienia krytyczne F. zebrane są w książce „Przez trzydzieści lat” (1957), ukazującej ewolucję poglądów literackich pisarza, który wniósł wielki wkład w rozwój estetyki socjalistycznej. Dzieła F. zostały dramatyzowane i filmowane, tłumaczone na języki narodów ZSRR, wiele języków obcych. W stanie depresji psychicznej F. przez wiele lat stał na czele pisarzy organizacje: w latach 1926-32 jeden z przywódców RAPP; w latach 1939-44 i 1954-1956 sekretarz, w latach 1946-54 sekretarz generalny i przewodniczący zarządu Joint Venture ZSRR. Wiceprezydent Światowej Rady Pokoju (od 1950). Członek Komitetu Centralnego KPZR (1939-56); na XX Zjeździe KPZR (1956) wybrany na członka-kandydata Komitetu Centralnego.